სარეაბილიტაციო ცენტრში ყოფნა ნამდვილი საშინელებაა, თუმცა მას დადებითი
მხარეებიც აქვს, აქ ვსწავლობ რა არის კარგი და რა ცუდი, ვსწავლობ
ადამაინების შეცნობას და მათთან ურთიერთობას. განვლილმა მანძილმა ძალიან
დიდი გამოცდილება მომცა. პირველ რიგში ვისწავლე, რომ ადამიანს არ უნდა
ენდო, მანამ სანამ კარგად არ შეიცნობ. ასევე ვისწავლე რა არის ტყული და
დამცირება, იმედია შემდგომში ეს ყოველივე აღარ განმეორდება. ჩემი ცოხვრება
რადიკალურად შეიცვალა ერთადერთი რაც ჩემთან ერთად დარჩა და მოგზაურებას
განაგრძობს უკიდეგანოდ ჩემი დღიურია.
იფიქრო მომავალზე მაშინ,
როდესაც გვერდით არავინ გყავს ძალიან ძნელია. როცა ყველასგან მარტო რჩები
გებედება სინანულის გრძნობა, იკეტები საკუთარ თავში და ფირქრობ, რა გააკეთე
ისეთი, რომ ყველამ დაგივიწყა, შეუძლებელია ცრემლის შეკავება, როდესაც
გსურს საყვარელი ადამიანის ალერსი იგრძნო და გახსენდება, რომ ის დაკარგე,
ერთი შეხედვით ადვილია გააკეთო სწორი არჩევანი, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან
ძნელია, რა ვთქვა რით გავახარო საკუთარი თავი?! გაიღიმო და იყო ბედნიერი
ვითომ არაფერი მომხდარა, ვითომ გამოსავალია? არაა ეს მხოლოდ მხოლოდ ილუზია,
მაშინ როდესაც მწარე სიმართლე იცი
უამრავი ადამიანი გავიცანი,
როგორც ჩანს აქაც სცოდნიათ ჩემზე. თითოეული მათგანი ძალიან კეთილი გულის
პატროპნია, მაგრამ მათ ისევე როგორც მე მაქვს ნაკლოვანება. მერის უეცრად
დავუახლოვდი, მას ჩემსავით ფსიქიკური აშილ;ობა აქვს, ეს ყველაფერი კი მაშინ
დაეწყო, როდესაც მის თვალწინ დედ-მამას და დას სიცოცხლე მოუსწრაფეს.
როდესაც მისი ისტორია გავიგე შევშფოთდი, დავიწყე ფიქრი იმაზე თუ როგორ
შეიძლებოდა დავხმარებოდი, მას. როდესაც პირველად მივედი ძალიან თბილად
მიმიღო და უცბად დავახლოვდით, მე მას ჩემ შესახებ ვუყვებოდი , ის ცდილობდა
რაღაც ეთქვა, მაგრამ რაღაც ხელს უშლიდა და აბრკოლებდა.როგორც შემდგომში
გავიგე მას მეხსიერებასტან პრობლემები ჰქონდა, მაგრამ როგორც იქნა თავისი
სათქმელი მითხრა. მისმა სიტყვება ჩემზე ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
"შენ დემი ლოვატო ხარ, ჩემი დაიკოს საყვარელი მომღერალი, დარწმუნებული ვარ
ის ახლა ცაშიც კი შენ გისმენს" - თქვა და გაჩუმდა. მე ტირილი დავიწყე, ვერ
ვჩერდებოდი, იმის მიუხედავად, რომ ვიცოდი მერის გონებაში დიდი
გაურკვევლობა იყო. ბევრიფიქრის შემდეგ გადავწყვოტე მისთვის ჩემი ნამუშევარი
მომესმინებინა, სიმღერა რომელიც ჭკუის სწავლებაზე, სიმღერა, რომელიც დიდ
გრძნობასა და დიდ ტკივილზეა. მისი ემოციიდან ვერ გავიგე ესიამუვნა თუ არა ,
რადგან ტიროდა, ვიმედოვნებ ეს ბედნიერებისგან იყო გამოწვეული.
ყოველდღე,
როგორც კი ფეხზე ვდგები ჩემი სახლი მახსენდა, ჩემი საყვარელი ოჯახი,
მეგობრები და კიდევ ერთი პიროვნება, რომლის დავიწყებასაც ვერ ვახერხებ.
დღეს ექიმთან მორიგი კონულტაცია მაქვს, აღელვებული ვარ არ ვიცი რას მეტყვის
არ ვიცი რას უნდა ველოდო. ხვალ კი ძალიან რთული დღე მელის. უნდა მივიღო
გადაწყვეტილება, რომელიც ჩემ ცხოვერბას შეცვლის, უნდა შევეცადო შევცვალო
მომავალი და ვიმედოვნებ ეს გადაწყვეტილება მართებული იქნება. იცით ერთხელ
მითხრეს :" არასოდეს თქვა არასოდეს" მეც ამ გამოთმით ვივლი და შევეცდები
იმედი არ დავკარგო. იმედი სიცოცხლის, იმედი ბედნიერების და იმედი კაშკაშა
მომავლის.!
